زندگی

به دور دستها می نگرم به شهر خورشید
به شهر عاشقان چشم انتظار چشم دوخته ام
من چگونه پیغام دوستیمان را برایت بفرستم
با باد یا با باران
اصلا بهتر است خودم سوار بر بال سپید نسیم شوم
و بیایم به دیدنت وشاد باشم را برا گل شدن به تو دهم
شاید بتوانم

 زندگی کوتاه است، قواعد را بشکن، سریع فراموش کن، به آرامی ببوس، واقعاً عاشق باش، بدون محدودیت بخند، و هیچ چیزی که باعث خنده ات میگردد را رد نکن

 امروز ما آدم ها به جای اینکه دنبال خواب راحت باشیم دنبال تخت خواب راحت هستیم رندگی قشنگ شده اما خوشمزه نیست . . .

گاهی وقت ها برای بیشتر پریدن باید چندین قدم به عقب رفت

                                            زندگی در حسرت ۳چیز است

                                  ***وفا، که دروغ است...***

                                  ***محبت، که فریب است...***

***عشق، که افسانه است...***

گل مغرور قشنگم...

غم نگاه آخرت تو لحظه ی خدافظی  

گریه ی بی وقفه ی من تو اون روزای کاغذی

قول داده بودیم ما به هم که تن ندیم به روزگار

چه بی دووم بود قولمون جدا شدیم آخرکار

تو حسرت نبودنت... من با خیالتم خوشم...

با رفتنم از این دیار آرزوهامو میکشم...

کوله بارم پره حسرت... تو دلم یه دنیا درده  

مثل آواره ای تنهام تو خیابونی که سرده....

تا خیالت به سرم میزنه گریم میگیره..

آروم آروم دل تنگم داره بی تو میمیره

گل مغرور قشنگم من فراموشت نکردم

بی تو اینجا رو نمیخوام

!!میرم و برنمیگردم!! 

    ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  

هنگام تولد و به دنیا اومدنم همه خوشحال بودن جز خودم که گریه می کردم ...

خدایا کمک کن ...

هنگام مرگ که همه گریه می کنن من خندان و خوشحال باشم  

بر خاک بخواب نازنین،تختی نیست.

 آواره شدن ,حکایت سختی نیست.

 از پاکی اشکهای خود فهمیدم

                                            لبخند همیشه راز خوشبختی نیست 

بمان با من که من بی تو صدای خسته در بادم، در این اندوه بی پایان بمان تنها تو در یادم، نمیدانم چرا غم ها نمیدانند که من سلطان غم هایم، بیا ای دوست با من باش که من تنهای تنهایم

 باز بوی باورم خاکستریست

 

صفحه های دفترم خاکستریست

پیش از اینها حال دیگر داشتم آنچه می گفتند باور داشتم ...  

 

کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می ترسد ؟

و حتی ، ذهن ماهیگیر ، از قلاب می ترسد

کدامین وحشت وحشی ، گرفته روح دریا را

که توفان از خروش و موج از گرداب می ترسد  

گرفته وسعت شب را ، غباری آنچنان مبهم

که چشم از دیدگاه و ماه از مهتاب می ترسد 

شب است و خیمه شب بازان و رقص وحشی اشباح

مژه از پلک و پلک از چشم و چشم از خواب می ترسد  

فغان ، زین شهر کج باور ، که حتی نکته آموزش

زافسون و طلسم و رمل و اسطرلاب می ترسد  

فضا را آنچنان آلوده ، دود نفرت ونفرین

که موشک هم ، ز سطح سکوی پرتاب می ترسد  

طنین کار سازی هم ، زسازی بر نمی خیزد .

که چنگ از پرده ها وسیم ، از مضراب می ترسد

سخن ، دیگر کن ای بهمن ! کجا باور توان کردن

که غوک از جلبک و خرچنگ از مرداب می ترسد   

امروز ما آدم ها به جای اینکه دنبال خواب راحت باشیم دنبال تخت خواب راحت هستیم

رندگی قشنگ شده اما خوشمزه نیست . . .

تو سردی ولی من در کنار تو از شعله می سوزم چرا؟

تو کویری ولی من در کنار تو سیراب از هستی ام چرا؟

تو شبی ولی من در کنار تو روشن تر از آفتابم چرا؟

با قلم می گویم : 

-ای همزاد .ای همراه. 

                       ای هم  سرنوشت 

هر دومان حیران بازی های دوران های زشت. 

شعرهایم را نوشتی  

                 دست خوش. 

اشک هایم را کجا خواهی نوشت؟